دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند؛

رویاهایش را آسمان پرستاره نادیده می گیرد؛

و هر دانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند...

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است؛

از حرکات ناکرده،

اعتراف به عشق های نهان،

و شگفتی های بر زبان نیامده...

در این سکوت حقیقت ما نهفته است؛

حقیقت تو و من...

برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم،

که چراغ ها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند؛

گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود؛

برای تو و خویش

روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد؛

و زبانی که در صداقت خود،

ما را از خاموشی خویش بیرون کشد،

و بگذارد از آن چیزها که در بندمان کشیده است سخن بگوییم...

                                         <<مارگوت بیکل>>