کنار معبد گل های داوودی

سراغ از آرامگاه خویش می گیرم .

شمیم زیبای گل های داوودی ،

به بدرقه ی رفتن

                          شتاب می دهد.

گام بر خاک های سنگین قبر

می گذارم .

سردی درونی آن

نشان از

بی وفایی ها و نامردمی ها دارد.

احساس تنهایی را

                     با جان و دل می چشم .

لبهای ترک خورده ام را

 بر کفن سیاه نگاهت می گذارم

و تو را

برای آخرین بار

 به خدای خویش می سپارم .

یا ایامی را زنده می کنم

که بی حضور تو

                      یاس ها پژمرده بودند .

داس های باغبان پیر بی اذن تو ،

هرگز

در مزرعه خوبی ها

اجازه حضور پیدا نمی کنند .

نگاه ها بی تو مرده بودند.

شمیم خوش بهار

در گرداب صدایت مسدود می شد.

هر گاه نفس هایم را روانه ی چشم هایت می کردم

برف نگاهت

مرا شادمانه تا خانه ی ستاره ها

بدرقه می کرد .

زمانی که دست هایم را

به نشانه ی خستگی دیدارت

 می گشودم

با اولین قدح کلامت

                از هر چیزی سیراب می شدم .

اما امشب

با سردترین ترانه ی تو

خاک را

به آغوش می کشم

تا در بستری کبود ،

                    تن درد دیده ام آرام گیرد .